της Σοφίας Κυριακοπούλου (απ’ τη Ζυρίχη με αγάπη)
Είναι προπαραμονή χριστουγέννων μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τις Άλπεις και το 32C πιάνει κουβέντα με το αντικρυστά στο διάδρομο 32D, καθώς ολόκληρη η πτήση της Lufthansa μοιάζει με πούλμαν πενταήμερης. Μεταξύ αναψυκτικού και άνοστου αεροπορικού φαγητού τα γελαστά πρόσωπα μοιράζονται σχέδια και ευχές. Οι μερακλήδες χαχανίζουν μπροστά στα ανοιχτά μπουκαλάκια των ατομικών chardonnay. Οι δυόμιση ώρες περνούν γρηγορότερα από τη διάσχιση της Κηφισίας, για όλους πλην των σαστισμένων κεντροευρωπαίων αεροσυνοδών που η μοίρα τις έφερε αντιμέτωπες με το ταμπεραμέντο του έλληνα επιβάτη σε πρωτόγνωρα υπερπλήρεις πτήσεις.
Οι ρόδες του αεροπλάνου αγγίζουν το έδαφος, τα ντουλαπάκια του διαδρόμου ανοίγουν και οι χαρούμενοι διακόσιοι αναζητούν βιαστικά τις πλαστικές duty free σακούλες τους που περιμένουν να μοιράσουν ευτυχία σε γραμμάρια σοκολάτας και ml κολώνιας. Ξεχύνονται στο αεροδρόμιο, σμίγουν τα μάτια αναζητώντας τα πρόσωπα των αγαπημένων τους στο πλήθος και παρατούν δευτερόλεπτα μετά με γδούπο τις πελώριες βαλίτσες τους για να τους σφιχταγκαλιάσουν. Κοιτάς τα ζεστά φιλιά και τις σφιχτές αγκαλιές και ξέρεις οτι για μερικά λεπτά το Ελ. Βενιζέλος γίνεται ο τόπος όπου συγκεντρώνεται η περισσότερη αγάπη ανά τετραγωνικό στην Αθήνα. Κι ύστερα σκορπίζουν ανά δυάδες και τρυάδες κι ανανεώνουν το ραντεβού τους πίσω. Το πίσω που κανείς δε θέλει να σκέφτεται για τα επόμενα 24ωρα.
Κι όμως τις γιορταστικές νύχτες που θα ακολουθήσουν, στα στριμωγμένα αθηναϊκά μπαρ η κουβένα ξεκινά κάθε βράδυ όμοια: “Εσύ που βρίσκεσαι;”. Και το πίσω στοιχειώνει πια την Αθήνα. Ποτέ πριν δε συγκρίθηκαν περισσότερο μισθοί ανά τον κόσμο με ένα Bacardi ανά χείρας, ποτέ δεν αναλύθηκε εκτενέστερα η αγορά ενοικίου ανάμεσα σε beat. Στην κάπνα των μπαρ κρυφακούς το κολλάζ της διεθνούς καθημερινότητας. Ξεφυσήματα καπνού για τη δυσβάσταχτη φορολογική κλίμακα της Βρετανίας, την ανίκουστη της Ολλανδίας, τη χαλαρή της Ελβετίας. Και κάπου ξέπνοα ίσως της Ελλάδας. Ποιός να ξαναναλύσει τα θλιβερά γνωστά; Προτιμά να ανοίξει τα αυτιά για μια πληροφορία ίσως παράθυρο σε μια καλύτερη ζωή, μακρυά. Και ποιός από τους Αθηναίους έχει λαχτάρα για γύρους τεκίλα στις 4 τα ξημερώματα -λαχτάρα και χρήματα; Το εδώ έχει εκτοπιστεί, πνιγεί στις συζητήσες, μουδιάσει από τις αγκαλιές των καλωσορισμάτων και των αλλεπάλληλων αντίo. Σκόρπισε ανά το κόσμο.Και κάπου εκεί οι αθηναϊκές νύχτες μετατράπηκαν σε συνευρέσεις ξενιτεμένων.
Οι μέρες των διακοπών κυλούν πιο γρήγορα από τις διακοπές στα χρόνια του σχολείου, τότε που το χειρότερο που ελόχευε στο τέλος τους ήταν το επαναληπτικό διαγώνισμα Ιστορίας. Τα δάκρυα για το τέλος της ανεμελιάς τα διαδέχονται μερικές δεκαετίες μετά τα δάκρυα του αποχωρισμού, για να γίνει του Αη Γιαννιού ξανά η χειρότερη μέρα του χρόνου. Η τελευταία βραδυνή έξοδος λέγεται αποχαιρετιστήρια, διακρίνεται από κατήφεια, μετρημένα ποτά και πολλά αγκαλιαστά αντίο. Στο Ελ. Βενιζέλος την επόμενη, τα σκυθρωπά πρόσωπα με το ζόρι ψελλίζουν ευχές καθώς απαντούν πρώτη φόρα για το νέο έτος τους γνώρισμους συνταξιδιώτες. Φορούν τις ωτοασπίδες τους και βυθίζονται στον πνιγερό ύπνο των αεροπορικών καθισμάτων που διώχνει τις σουβλιές της επιστροφής σε μια πτήση σιωπηλή που σπάει μόνο με την προσγείωση πίσω. Εκεί που θα βρεθούν όταν πια άνοιξουν τα μάτια τους, σαν ασθενείς που ξυπνούν από νάρκωση χωρίς αίσθηση του τόπου και του χρόνου.
Γυρίζουν το ρολόι στη νέα ώρα, στο απόγειο του καλωσορίσματος του πιλότου σε μια ξένη γλώσσα. Μερκοί πλήρεις στροβιλισμοί του ωροδείκτη είναι αρκετοί για να τους φέρουν στην ξένη πραγματικότητα που αναγράφει το εσιτήριο τους. Να τους φέρουν πίσω, μέχρι την επόμενη φορά.
στους ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, του protagon.gr (βρείτε κι άλλα)