της Eleni Myrivili (fb)
Για την έννοια της πολυπολιτισμικότητας, για τις λογικές και τους κανόνες που θα έπρεπε να την διέπουν, και για τις προβληματικές και τα προβλήματα που αυτή φέρνει στην επιφάνεια και το πώς θα λυθούν (από φιλοσοφικά μέχρι πολύ πρακτικά), έχει χυθεί πολύ μελάνι…. από πολλούς επιστημονικούς κλάδους… από διάφορους πολιτικούς και policy makers… από την δεκαετία του 1980 αν όχι και νωρίτερα. Οι “αλήθειες” του Τζήμερου δεν βοηθάνε. Ένα κείμενο σαν του Μόσιαλου θεωρώ ότι βοηθάει καλύτερα. Είναι μια από τις πολλές ενδιαφέρουσες οπτικές πάνω στο θέμα. Εγώ διδάσκω εδώ και χρόνια μάθημα που λέγεται “Πολυπολιτισμικότητα και Ταυτότητες”… και αυτό νομίζω ότι βοηθάει. Και γι αυτό αξίζει να πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο: γιατί μερικά θέματα είναι σύνθετα, θέλουν πληροφόρηση και γνώσεις, και είναι σημαντικό να μάθουμε πώς να τα προσεγγίζουμε και πώς να τα σκεφτόμαστε, ειδικά όταν ζούμε μέσα σ’ αυτά… Η πολυπολιτισμικότητα είναι de facto το παρόν και το μέλλον μας. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο είναι δυστοπικό, και στο δικό μου το μυαλό οδηγεί σε ακόμη πιο γενικευμένη βία και άγριες μορφές αστυνόμευσης, στο πλαίσιο εκφυλισμένου “δυτικού πολιτισμού” και “κράτους δικαίου” που καταρρέει γιατί στρέφεται ενάντια στις βασικές του αξίες. Ακόμη κι αν προς τα εκεί οδεύουμε, ακόμη και αν αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, η ουσιοκρατία δεν είναι η απάντηση.
Ηλίας Μόσιαλος – Πόση διαφορετικότητα αντέχουμε (12/06/2013)
