πήγα να δω το φίλο μου το Σπύρο που πάσχει από τη νόσο του Alzheimer.
– πως τα πας μεγάλε? τον παλεύεις τον Αυστριακό?
– τον Αυστριακό? ποιος είναι αυτός? τον ξέρω?
– εννοώ τον φίλο σου του Alzheimer
– ααα… εννοείς τον Γερμανό! ναι τον παλεύω. να ‘ναι καλά ο γιατρός μου, που μου έμαθε τον τρόπο.
– αλήθεια? και ποιος είναι το΄τος ο γιατρός?
– ο γιατρος? … είδες? γ@μώ το, μου τη χαλαέι ο Γερμανός. δεν το θυμάμαι το όνομα του γιατρού.
– γιατί, ρε μεγάλε, δε χρησιμοποιείς τον τρόπο που σου έμαθε ο γιατρός για να θυμηθείς το όνομά του?
– σωστα. δίκιο έχεις! έχει να κάνει με ένν παλιό πόλεμο!
– ποιόν? τον 2ο παγκόσμιο?
– όχι. όχι. πιό παλιά, πιό παλια!
– τον 1ο παγκόσμιο?
– όχι. όχι. πιό παλιά, πιό παλια!
– μήπως εννοείς το 1821?
– όχι. όχι. πιό παλιά, πιό παλια!
– ακόμη πιό παλιά? μήπως εννοείς τους πολέμους με του ρωμαίους?
– όχι. όχι. πιό παλιά, πιό παλια!
– μήπως τον πελοποννησιακό πόλεμο?
– όχι. όχι. πιό παλιά, πιό παλια!
– ρε μεγάλε, μήπως εννοείς τον Τροϊκό πόλεμεο?
– ναι. ναι. αυτόν εννοώ. Γιατί ποιό λόγο έγινε ο Τροϊκός πόλεμος?
– γιατί ο Πάρης είχει κλέψει τη γυναίκα του Μενάλαου από τη Σπάρτη.
– και πως τη λέγανε αυτή?
– καλά ρε μεγάλε, δεν θυμάσαι ούτε την Ελένη?
… (και ο φίλος μου απευθυνόμενος στη γυναίκα του!!!)
… Ελένηηη, πως τον λένε το γιατρό?